Sara se Spicagips Reis: ‘n Bittersoet Afskeid en die Belofte van Vryheid

Vandag is ‘n dag vol gemengde emosies, ‘n bittersoet mylpaal in ons dogter Sara se lang reis met die spicagips. Vir diegene wat nuut is op my blog, wil ek graag ‘n bietjie agtergrond gee oor hierdie merkwaardige jong dame. Sara, my vierde kind, is in Augustus op die tender ouderdom van vyftien maande gediagnoseer met ‘n ontwrigte linkerheup. Dit was ‘n skokkende, maar tog bevestigende nuus wat ons diep geraak het. Ons het haar toestand ontdek omdat haar manier van loop duidelik anders was – ‘n kenmerkende wiebelgang wat ons dadelik bekommerd gemaak het, veral vir ‘n kind van haar ouderdom wat reeds behoort te loop. Hierdie kommer is verder versterk deur ‘n familiegeskiedenis van heupdisplasie, ‘n toestand wat die normale ontwikkeling van die heupgewrig beïnvloed en, indien onbehandeld, tot ernstige langtermynprobleme kan lei. Dit was die begin van ‘n onverwagte en uitdagende pad vir ons hele gesin, ‘n pad wat gevul is met onsekerheid, hoop en uiteindelik ‘n diep waardering vir elke klein oorwinning wat ons onderweg behaal het.

Soos ek vroeër genoem het, is vandag waarlik ‘n dag van dubbele gevoelens. Dit is die heel laaste Dinsdag waarop Sara sal ontwaak, vasgevang in hierdie massiewe, ongemaklike “monster” van ‘n gips. Net die gedagte daaraan bring ‘n golf van verligting oor my. Dit is ‘n simbool van ons reis, ‘n herinnering aan die uitdagings wat ons te bowe gekom het. Volgende Maandag is die langverwagte dag – die dag waarop hierdie gips, wat vir so lank deel was van haar wese en ons daaglikse roetine, finaal verwyder sal word. Die woord “finaal” klink soos musiek in my ore! Dit is ‘n oomblik waarna ons maande lank uitgesien het, ‘n belofte van vryheid wat uiteindelik binne bereik is na ‘n lang en dikwels uitputtende wag. En dit beteken dat Sara volgende Dinsdag, vir die heel eerste keer sedert 1 November, sonder enige beperkinge van die gips sal wakker word. Dink net aan die sensasie van onbeperkte beweging, die vermoë om te beweeg en te speel sonder die swaar las van die gips, vir ‘n kind wat vir dertien weke vasgebind was. Dit is ‘n vooruitsig wat ons met onbeskryflike vreugde vul en ons daaglikse gemoed lig.

Maar, en hier kom die bitter gedeelte van hierdie bittersoet verhaal, ek probeer werklik my bes om nie verbitterd te raak oor die feit dat hierdie gips eintlik môre al verwyder kon word nie. As die chirurg, die einste man wat soveel hoop en herstel gebring het, bloot in sy spreekkamer was, sou ons wagtyd reeds verby gewees het. Hy is die spesialis wat Sara se delikate operasie uitgevoer het, die kundige wat ons vertrou het met ons dogter se toekoms. Maar helaas, hy is ‘n uiters belangrike man, ‘n revolusionêre figuur in sy vakgebied wat voortdurend reis om sy kennis te deel, ander te onderrig en nuwe metodes te ontwikkel om pasiënte soos Sara te help. Sy werk is ongetwyfeld van onskatbare waarde, en ons is ewig dankbaar vir sy kundigheid en die sorg wat hy aan Sara gegee het. Tog, die wete dat ons nog vyf dae langer moet wag om hierdie “nare ding” – soos ek dit nou liefderik noem as ‘n vorm van verwerking – vir goed afgesny te kry, is ‘n ware toets op ons geduld. Ek herhaal dit vir myself, byna soos ‘n mantra: ek probeer regtig hard om nie bitter te wees nie. Geduld is ‘n deug, word ons vertel. En in hierdie reis, ‘n mediese pad wat ons onverwags moes bewandel, het ons geleer dat geduld nie net ‘n deug is nie, maar ‘n absolute noodsaaklikheid en ‘n lewensles. Tog is daar ‘n fyn lyn tussen geduld en die onverbiddelike drang na vryheid, veral wanneer dit jou eie kind se welstand en geluk raak.

Te midde van al hierdie emosies, en as ‘n ware bewys van haar onwrikbare gees, het Sara hierdie laaste week in die gips iets merkwaardigs bereik: sy het geleer om te staan. Dit is ‘n prestasie wat vir die meeste kinders as vanselfsprekend aanvaar word, maar vir ‘n kind in ‘n spicagips is dit ‘n reuse-stap, ‘n monumentale mylpaal. Dit mag dalk moeilik wees om duidelik op foto’s te sien, maar sy staan hier op haar eie voetjies, met haar eie balans, sonder enige hulp. Sy leun nie op die onderkant van haar gips vir ondersteuning nie; sy staan op haar eie, trots en vasberade. Dit is ‘n oomblik van pure triomf vir haar, en vir ons as ouers is dit ‘n onbeskryflike vreugde. Die gips is swaar en ongemaklik, dit beperk haar beweging in byna elke opsig, maar sy het ‘n manier gevind om hierdie hindernis te oorkom, om aan te pas en te groei ten spyte van die uitdagings. Haar vasberadenheid en haar sprankelende gees is ‘n inspirasie vir ons almal, ‘n konstante herinnering aan die onblusbare krag van die menslike gees, selfs in so ‘n klein dogtertjie.

Hierdie klein oorwinnings is wat ons aan die gang gehou het deur die lang maande van herstel. Om haar te sien aanpas, te sien hoe sy maniere vind om haar beperkings te omseil en die wêreld om haar te verken, is ‘n bewys van die ongelooflike veerkragtigheid van ‘n kind. Elke keer as sy probeer het om te beweeg of ‘n nuwe vaardigheid aan te leer, het sy geval, en elke keer het sy weer opgestaan, dikwels met ‘n glimlag en ‘n hernude vasberadenheid. Dit is die essensie van ware moed. En hier is nog ‘n voorbeeld van haar vordering, ‘n staaltjie wat ons daagliks aan haar onverbiddelike gees herinner: sy daag voortdurend die grense van die gips uit, en ook ons verwagtinge.

Ek het gister self die sitkamer ingestap en haar betrap terwyl sy op EEN been balanseer het. Die ander been het vrylik in die lug gehang, en sy was besig om met alle mag te probeer om op die bank te klim. Natuurlik, dit was tevergeefs. Die gips het eenvoudig te veel gewig en ongemak op haar beweging geplaas om so ‘n “berg” te bestyg. Ek wens so dat ek my kamera byderhand gehad het om daardie oomblik vas te vang, want dit was werklik ‘n skreeusnaakse gesig. Terselfdertyd was dit ‘n roerende bewys van haar onblusbare gees, haar drang na onafhanklikheid en haar onvermoë om haarself deur enige beperking te laat definieer. Sy het voortdurend probeer om die wêreld om haar te verken, om die grense van haar fisiese beperkinge te verskuif, al was haar gereedskap beperk. Haar frustrasie was soms tasbaar, maar haar vasberadenheid het altyd geseëvier. Dit is die soort oomblike wat jy as ouer vir altyd onthou, die oomblikke wat jou herinner aan die merkwaardige krag van die menslike gees, selfs in so ‘n klein liggaam wat soveel te verduur het.

Hoe dit ook al sy, die groot dag is amper hier. Volgende Maandag sal die spicagips finaal afgesny word. Dit is ‘n seremonie wat ons met ‘n mengsel van verligting en afwagting tegemoetgaan, ‘n rite van deurgang. Sodra die gips verwyder is, sal Sara onmiddellik gemeet word vir die stut wat sy daarna sal moet dra. Hierdie stut, of brase, is die volgende fase in haar herstelproses. Sy sal dit voltyds vir die volgende ses tot agt weke dra, waarna sy dit deeltyds sal aanhou dra vir ‘n tydperk van tot agtien maande. Dit is ‘n lang pad vorentoe, ‘n pad wat sy met hierdie nuwe hulpmiddel sal moet aanpak. Ons weet dat dit ‘n ander stel uitdagings sal bring, soos die aanpassing by ‘n nuwe tipe beperking en die voortdurende behoefte aan monitering, maar dit is ‘n stap in die regte rigting – ‘n stap nader aan volledige mobiliteit, vryheid en ‘n normale kinderlewe wat sy so verdien.

Ek is gewoonlik iemand wat glo in herwinning en die vermindering van afval; ek is ‘n teenstander van stortingsterreine en streef daarna om ‘n verantwoordelike burger te wees. Maar laat ek julle verseker, hierdie spesifieke gips gaan direk na die stortingsterrein. Ek mag dalk selfs ‘n ekstra swaai by die venster uit gee wanneer ons verbyry, ‘n simboliese afskeid! Ek wil geen bevlekte, slegte-ruikende herinneringe aan die afgelope dertien weke in my huis hou nie. Die reuk alleen is ‘n konstante herinnering aan die stryd, die ongemak en die onophoudelike versorging wat dit geverg het. Dit is hoekom ek so baie foto’s geneem het; ek wil die herinnering vasvang, sodat ons kan onthou hoe ver ons gekom het, maar nie die fisiese bewys daarvan in my leefruimte hou nie. Die foto’s sal as ‘n visuele dagboek dien, ‘n bewys van die reis wat ons as gesin deurgemaak het, en ‘n viering van Sara se ongelooflike krag en die ouerervaring wat ons gevorm het. Dit is ons manier om die verlede te onthou, terwyl ons gretig vorentoe beweeg na ‘n gipsvrye toekoms en al die avonture wat dit inhou.

Vaarwel, Spicagips. Jy sal absoluut nie gemis word nie. Elke gram van daardie gips verteenwoordig ‘n uitdaging, ‘n beperking en ‘n les in geduld. Dit was ‘n noodsaaklike bose, ‘n instrument van genesing wat Sara se heup gehelp het om korrek te genees, maar ook ‘n konstante herinnering aan die broosheid van die liggaam en die krag van die menslike gees. Ons sluit hierdie hoofstuk met ‘n gevoel van verligting en ‘n diep dankbaarheid dat ons hierdie pad deurgeloop het en nou aan die ander kant is. Die gips het dertien weke van ons lewens oorheers, dertien weke waarin Sara onwaarskynlike krag en aanpasbaarheid getoon het, wat ons telkens verstom het. Dit was ‘n tydperk wat ons as ouers tot ons uiterste getoets het, met slapelose nagte en konstante versorging, maar dit het ons ook geleer om elke klein vordering te koester, elke glimlag, elke poging om te beweeg. Dit het ons perspektief verskuif en ons band as gesin versterk op maniere wat ons nooit sou kon voorsien nie.

Vir diegene wat nuuskierig is oor Sara se hele mediese verhaal, en om die volle omvang van haar reis te verstaan, nooi ek julle uit om haar volledige storie te lees en selfs ‘n video te kyk van hoe sy voor die operasie geloop het. Hierdie blog is ‘n oop boek oor ons ervarings, van die aanvanklike diagnose en die onsekerheid, tot die operasie en die post-operatiewe sorg met die spicagips. Dit is ‘n storie van hoop, van deursettingsvermoë en van die onvoorwaardelike liefde wat ‘n gesin dra wanneer ‘n kind sulke uitdagings in die gesig staar. Ons hoop dat ons openheid ander ouers kan inspireer en ondersteun wat moontlik ‘n soortgelyke pad moet loop, en dat dit ‘n bron van inligting en aanmoediging kan wees. Volg ons verder terwyl ons hierdie nuwe fase van die stut-dra aanpak en Sara se vordering na volle herstel dokumenteer. Haar reis is nog nie verby nie, maar elke dag bring ons nader aan ‘n lewe vol onbeperkte beweging en vreugde, ‘n lewe wat sy voluit kan geniet.